İçimdeki kemik sesleri...

Aidiyetini yitirmiş sahketar cümlelerin pandorası gibi
derin kesiklerin yama tutmadıgı vucudumun
akrostiş şiirleridir göz terlerim

Ve şimdilerde yagmurlara hapsedıyorum aklımı
kagıttan gemıler yapıp içine iliştiriyorum

cesed kokan çocukluk hatıralarımı
musalla sessizlıgınde agır agır kaybolurken uzaklara

Ben ise kendimi arıyorum hastane odalarında.
Kim caldımıştıkı elimden gelecegimi, k,m södürmüştü dünyanın ışıklarını
yok yok ben karanlıktan korkam anne bilirisn

yüregimde bir inşirah yankılanır
yusuf sabrıyla ayaklarımı kanatırcasına koşar gelirim sana

durdum..
saat fırtınalı yalnızlıgı gösterirken
nefesim hapsetti bedenimi
bir yıldız kaydı
mor serce en hicazkar makandan ötmeye başladı

lakin kimseler görmezdi mor serçenin kanatları altındaki
sızlayan yarayı.
görmedilerde
yada görmezden gelip en yakınköşe başında dönüp gittiler

rastgele diye denize atılan oltanın
rast gelmeyen balıkları gibiydim
vurgun yedim denizi’ne düştüm
yılana sarıldım
bir türlü denkleştiremeştim umut harclıklarını
senyine mi gittin
yetim bıraktın ellerimi anne

kalbim cırılcıplak kaldı ulu orta
karaya vurmuş aciz kelimelerim
içimde bilindik kemik sesleri

bir atmosfer boyu yol aldım
gökyüzünü yorgan yapıp sarıp sarmaladım
bir deniz mil’i agladım

sustum
bir ahh’ım hüznünde
kemik seslerının ıcınde ebediyete gömüldüm
anne
...

kırık/k’alem

İbrahim Yılmaz