Neler vermezdim ki sana...
Yanımda durmayı bilseydin..
Elimi tutabilseydin..
Çok şey istemedim...
Yeterliydi beni sevebilseydin..

Oysa,
sürüklüyordu beni derinlere gözlerinden bir bakış..
Işliyordum seni her solukta yüreğime nakış nakış..
Yani diyorum ki,
Izin verseydin..
Aklını çelemedim, ama kalbim..
O çelerdi kalbini..
Severdin belkide..

Samimiyetimi koysam ortaya ?
Sevgimle paketleyip...
Ilgimle süslesem..
Yanına güvenimi koysam..
Belki..
Belki ozaman severdin..

Seni düşünürken derin bir nefes çekiyorum ciğerlerime..
Sanki,
Sanki içimi kemirip duran bu düşünceler..
Adlandıramadığım duygular bedenimi oksijensiz bırakıyor..
Yani..
Anlatamıyorum..
Ne sana ne kendime..
Anlamıyorumda belki..

Çok mu basit ? Çok mu zor ?
Ben mi körüm ? Kendine sor ?
Içim mi yanıyor ? Sönmez mi kor?
Bilmiyorum...

Saçmalıyorum yine..
Aklımda alakasız..
Başı, sonu olmayan cümleler..
Dönüp duruyorlar..

Bir müzik dinliyorum..
Bazı notalar sanki tamda "O" yere isabet ediyor..
Anlık bir sızı hissediyorum..
Ama üzülme hemen geçiyor..
En azından geçecek birgün..
Biliyorum..

Satırlarım diyorum,
Tıpkı sen ve ben gibi...
Uyumsuz...
Alakasız...
Mahkumlar belkide böyle yarım kalmaya..
Mahkumlar belkide sonunda bir soru işareti taşımaya..

Kabullenmeli belkide..
Sanırım bu daha sancısız,
Daha ağrısız bir son olacak...