Ve düşlerimiz vardı yosunsuz kaya misali

göğsümüzde kumrular

safir safir akan ırmaklarımız vardı
henüz
değilken kanbulanık
neretva’nın zümrütlerini toplardık
yumuşak kıvrımlarında




gün ışıl ışıl
yer çiçekti



umuda meftunduk
ülkümüz sevdamızdı



sağgözümüz mostar’ın
henüz
bükülmemişti beli
kurşunlar yapışmamıştı tenine …





barışların çocuklarıydık biz ama

karanlıkla sıvanmıştı duvarımız
“barut dolu evimiz “
gölgemizde soluksuz ölüm
doğmuştuk harbin içinde





“kıyıya vuran dalgaları sayan “
dalgın çocuk yüzümüz de yangın




denge denge
her şeyde denge
tıpkı makasın ağzı gibi diyen
kocaman bir eldi başımızı okşayan
bir bir koparan saçlarımızı




şekersiz teselli edilen çocuklardık biz




dilimizde zehir sağanağı
ayaklarımızda göç sızısı

gözlerimiz deniz içen…














gönül gençyılmaz