kendine dönüktü yolun
çiçekler böcekler kendi yolunda
aşmak için engelleri
şaha kalkardı atlar
hızlanırdı köpekler, nazlı kediler
kim bilirdi kimin yolunu çiğniyor
geçiyor sınırını


görürdün
bir gölgeydi yüzüm, ellerim
güneşte bir karaltı
buluttan yağardı
ıslanırdı insan yüzleri
yüzün
biraz bendim
biraz başkaları


çarlarını çelerlerdi çenelerinin altına
kime atarlardı adımlarını
çocuklar koşardı önlerinden,arkalarından
kimi yakalardı kadınların elleri
her zaman toydu bakışları
yakalandığında erkek gözlere
tökezlerlerdi
yağmurla aralarına çekilen perdeye
anlatılan masal değildi
yaşanılan gerçek


kalın bir camın,duvarların,kapının
arkasındaydı
hır gürüyle gerçek yaşam
bir gül gönderirdi biri bazen
değeri bilinmezdi
süpürür giderdi
geçmiş zaman izleri


kim girerdi
kendinden içeri


şahane bir güz kalırdı arkamızda
yerde ezik kuru yapraklar
ve ağaçta sallanan
dirençli bir kaç yaprak