Bir acı nağme çalıyor
Yüreğimdeki kırık keman
Her telinden ancak kalın bir do çıkabilen
Donmuş sevinçlerin ezgisi bu.




Duyanlara hiç bir şey anlatmayan bu sesler
Benim içimin yangınını körüklüyor
Uzanıyorum divanın üstüne boylu boyunca
Sönene kadar derin nefesler halinde öksürüyorum seni.
Kriz saatlerini de ezberledim artık
İlaç saati gibi aklımın bir köşesinde mühürlü.




Aniden doğruluyorum
Sıkışan kalbimi elimle yoklayıp yerinde olduğuna kanaat getirince
Kendimi bahçeye atıyorum.
Dolunay var bahçemin karanlığını aydınlatan
Ürkütmemek için parmak ucumda yürüyorum
Gölgem daha bir uzuyor sessizlikte
Kolunda gelin geldiğimde yüreğinde olan hilal
Sensizlik de yuvarlanmış köşelerde ateş böceği gibi parlıyor
Sünüyorum karanlıklara.




Doğma diyesim geliyor gündüzün ihtişamına
Kal olduğun yerde
Bir gece daha doğurayım yalnızlığımı
Elbet doğanlarda güler bir gün.







Buse DENİZ