Çamurdan evler yapardım küçükken
İçine bir adam, bir kadın yerleştirir
Mutlu aile tablosu asardım duvarımdaki çerçeveye.




Kendi babamın arada kulağımı çekmesi
Küçük yüreğimi sudan çıkmış balık gibi
Bir o yana bir bu yana vurdurunca
Koşa koşa duvarıma bakardım
Gülümserdim usulca çerçeveme
Bekle derdim, bekle benimde zamanım gelecek.




Büyümek telaşı o kadar sızlatırdı ki yüreğimi
Zamanın ağırlığına bir kurşun sıkasım gelirdi
Mermi elimin avucunu yakar ben hızla büyürdüm
Annemin bütün bekle çabasına inat.




Kendi çektiği çileleri bana giydirmemiş
Kendi gizli sandığında saklamış meğer
Yorganın altında zorlanan zevkler
Çirkinliğini gündüzün aydınlığına vererek saklanırmış ocakta
Anne gözyaşlarını tencerenin arkasına akıtırmış.




Büyüyünce anladım,
Gerçeğin gece ne kadar çirkinleştiğini
Çerçeveyi başıma geçirince duvarım boş kaldı
Ben zaten annemin geleceğini kucaklamış
Ninniler içinde uyutma telaşına dalmıştım
Derler ki kız çocuğu annenin bahtını alırmış
Her kara kazan kendi içinde kaynarmış.




Şimdi çocuk olma hevesindeyim
Çamur evler yerine gökkuşağının renklerini astım duvarıma
Baba valizini alıp gidince daha bir şenlendi mavi
Gözlerimin karası denizin yakamozundaki ışıltıları sardı
Ben yeniden doğdum.








Buse DENİZ