Boncuk boncuk titriyordu Ali, kor ateşin karşısında,
“Anastasya”
dedi usulca,
minicik elleri avuçlarının arasında.
“Şimdi mi, hemen şimdi mi gideceksin uzaklara”
Bensiz mi, beni bırakıp mı, yalnız mı?”
Çakmak çakmak gözlerinden seller boşanıyordu.
“He” diyordu Anastasya,
acemiceydi Türkçesi.
“Simdi, yola çikiyoruz yavrimo, simdi,
Endaksi?
Gerisi gelmedi bir türlü, yırtıldı hıçkırıkları,
Taş duvarları yontuyordu sessiz çığlıkları.
“Ali” dedi usulca, kurtarırken ellerini alev tutuşlardan,
“Unutma beni, sakın unutma, gel ardımdan”
Kan revan gözlerini kapattı Ali,
"tamam"
der gibi, içler acısıydı hali.
“Anastasya”
diye gürledi babası birden,
Korkuyla uzaklaştı Anastasya Aliden.
Gök kubbeyi saran sisli vedalar.
Acıyla inledi taş duvarların arasından nidalar.
Yılların birikmiş dostluğuydu tırpana gelen,
Ne vahşetti ki tarih inledi yeniden.
Yıllar varki haber yok Anastasla Aliden.
Ağulu aşktan nağmeler dinler her gelen.
Bu taş duvarlardan gelen fısıltılar ki,
“Beni unutma, gel” yalvarışlarıdır binlerce sevgiliden.