çocukluğum yaşlanmıyor grilerde de
önce zamanı bilincime gömmeyi öğrendim
eski sessizlikleri özlemeyi sonra
bir yokuştan aşağı dolu dizgin
sürgit diyor ömrüm doğru olana
çocukluğumun balkonlarından bakıyorum hep
bu acıya yakışan gülüşlerim ondan...

ince çizgili lastikli pijamalarım
emeğin çiy damlalı görkemlenişi
her mahallenin benim mahallem oluşu
sokak terliklerimin parmak kısmının yırtıklığı
annemin eprimiş mantosunda kolonya kokusu
en içten bir yolculuk hediyesi
plastik saç tokası
göğünde paramparça her yönüyle ince bir yağmurun...

şiire de ömür adanır
o herkeste aradığın
gördüğündür belki de
dirençle avunmak istediğin şu serinlik yeter
ve yaşlanıyor gün ortaları
başka başka eller tutmak değil ama
yiterken dilimizde karlı dağlar
yaşlandı her anı yanyana olan uzaklığın
sanki bir son infilak bekliyor diyor bu tutkuyu
her şeyde
akla gelmiş gelebilecek ne varsa hepsinde
onun için
şahsen ben kendi adıma
akşam biriktiriyorum gözlerimde
özlemeyi de kaybedecek insan
özletmeyi de öğretmek için
karlı bir soğukla gelen
kaybolmuşlukta...



kağan işçen...