endişe beni ele geçirdi
kıyısız şiir, içimdeki okyanusta
tüyleri diken eden kıyımlar kapıda
bağırdım
diriler, ölü masallara gömülmüş
dilsizler, baş aşağı izliyor çingeneyi
eşikte yıllanan çığlığım duyulmadı
bu düzen, en sır yanıklarımı dağlarken
canım yanıyor diye hiç bir nakaratta ağlamadım
yutkundu
katli vacip imgelerim
hatasız görünmek zayıflığımdı
gül kıran fırtınası gözlerimde
nasıl baktığımı bilen biri olmalı
seher titrerdi o vakit



parmak uçlarımda unutulmuş gölge
yazgıya küsmüş
dudaklarımda çırpınan dua,denize kaçmış
kaygan bir bilinç
tekinsiz yolculukta

ağır adımlarla geliyor bu çıldırış
doğduğum güne kaçamıyorum
geceye biraz karanlık sıçrattım
etimden en yakın acımı koparıp gözlerime sürdüm
umut kokmaktan sıkıldım lan, ızdırabı tenime dikeceğim
kudretin kente yüklediği acı bakışlarıma işlerken
sefil bir önlükmüş güler yüz
yosma bir bakire gibi
uluyup durmak göğe,,,
ne güzel gömüyorum kendimi kendime

hep avluların en inançlı hiçliğiydim
Tanrım bozdum kalbimin ayarını
açıkla mealimi
bak b u ses kimliksiz

şeytanın neşteri aklımı deldi
güneş buharlaşarak tıss
içerisi cehennem olmuş
hırçın bir kadın dışarısı
vicdanın ayazında kalmış aklım vızz
alnıma giren virüs yüzünden bu
dönüşüm,yaşama benziyorum işte!!

deliler
dayanın ne olur
bastonunu kaybetmiş zaman
yaşlı bir kadına benzemiyor artık
ölüme çok hızlı koşabiliyor zulüm

dehşet nasılsa kıydı bezbebeklerime
mabedine çekilsin masumiyet

yani demek istiyorum ki
artık sevmiyorum doğamı
dallardan biri susarsa
zavallanır ağaç
bittirdiniz ormanı lan...