BOŞ ŞİİRLER...

Geride boynu bükük şiirler sallanır sonbaharda
Kış öncesi bir kasım üşütür ta on ikiden
Saatler durgun yapraklarla savruktur don tutan zamanda
Dalında ki dakikasında son kalan yaprak sallanır
Az sonra düşecek yağmurla birlikte yaprak



Ritimsiz atan yüreklerin içine kalır şarkılar
Yarım kalmışlığın göz yaşları yağar hırçınca
Ya hayat kısadır ya a ölen şairlerin dizeleri
Kimsenin bilmediği bir rıhtımda
Son filikasıyla gömülürken tüm dalgasındaki şiir
Bu yüzden kan kokar akar onların yazdıkları
Kırmızıdır hep dalarken göğe doğru dizeler



Yaralar toprağa saklanır kokarken toprak yağmur sonrası
Ağlama sırasıdır geride kalanlara
Nefes gibi kokar yağmur sonrası kahverenginin kokusu
Şairler ekerken nemli yüzeyli duvarlara sevgileri
Bir kalem daha dökülür ağaçların yaprağına eş değer



Ki ben okumam hiçbir (diri) şiiri cahilimsi olsam keşke
Anmak için dikilmeliyim geceye karşı mezar taşlarında
Ya arkasından derinden anmalıyım
Ya kasımların toprağa düşen gazellerinin peşinde koşmalıyım
Ya da tüm şairlerin kalemlerini kırmalıyım sallanan ağaçlarda
Yağlı ilmekli ölüm dikip karşılarında gülümsemek
Ne kadar doğruysa o kadar sevdim dökülen sarısındaki tüm şairleri



Bu yüzden ben hiç sevmedim ne şiir yazan şairleri
Hepsi salaktı bu böyle anılacaksa geride
Bu yüzden ben hiç ama hiç sevmedim ne şiirleri ne de yazanları
Ne de şiirlerine yürek olmuş şairleri….