Büyüdükçe küçüldü eski çocukluğumuzun masalı
Ejderhaların gezineceği bir göl kıyısında yaşarken yürek ülkemiz
Yarım bir elma şekeri hayat ve tatsızdı nefese çekilen hava
Bir o kadar doğan güneş şerbetiyle ışık saçarken
Saçaklarda sallanan sivri buzlar çürüdü
Her biri yürek ortasına düşerken tuz buzunda paramparçaydı
Dondu her yer cam gibi
Pencereler kırıldı kuşlar dondu buğulanan pencerelerin önünde
Düştü her şey donan serçelerle toprakta ısınmaya
Ölüm yağdı ansızın mevsimindeki kasımlarla
Kış biriktiren apansız özlemler toplarken avuçlar
Toplar damarlar dondu sol pompasındaki akan nehirleri donduran
Üşüdü ten dondu şiirindeki göl…
Ve turnalara kaldı tüm dualar gidenlerin ardından
Kalanların dizleri hep toprağı hançerledi
Kabarık küçük kahverengi tümsekler hep göğe yakın kaldı
Uçarken ruhlar irem bahçesine konmaya
Şiirler durgun kaldı sahipsizce
Gece ve toprak hep karanlıktı kalem dökülürken yağmurla yerin derinliğine.