SUÇLU RUHLAR...

Çatık kaşlı akşamlar yine çöktü çatılara
Üşürken dünden düşmüş yaprak toprağa
Sarıya kesildi yer gökte bir kara
Rengini yitirmiş bir aşkın düşü kahverengi…



Gazelimsi ezgiler gezinirken eskilerde
Su aktı mor buluttan
Kirpik arasındaki bakışlarda kalırken arka sokaklar
Her damlasında ıslandı sararmışlığın resmi
Eskinin düşleri çizildi mevsimlere derince
İnce ince sızılar yağarken yalnızlığın çerçevesinden…



Yokuşların acıları çakılmıştı dizlerdeki yamalara
Dikiş tutmaz yaralar kanatırken onulmaz anıları
Saatler kanadı akrebin kollarında
Daha dünkü sevişme izleri karla bir olup yağarken
Yaşarmıştı tüm şehrin soluk lambaları…



Zulasındaki dil ısıran türküleri emdi rüzgar
Eserken hasret derinden akardı nehirler
Suskunluğun kıvrılışında saklandı derelerin yosunu
Sazlıklar ıssızlığın izlerini taşırlarken
Belki de derinlerindeki bir ney özlemindeydi
Eski sevmeler dolanırken sulara…


Çöl özlemi bir aşk kavrulurken metruk mektuplarda
Sığırcıklar kaçıştı akşamın çöküşünde
Şehrin çatıları çökerken bir çoban çeşmesinde
Cılız bir pınardı eskimiz dudak ıslattığımız
Serin suların asırlık sarnıçlarına sığındı eski terimiz…


…


ki…

göçmen kuşların yollarında kalacak belki de vuslat
ve

bıraksalar üstüme kasımlar yağacaktı saçaklarındaki ana
yada

püskürüğünde lav kesilecekti seni bana hatırlatan rüyalar
hem

illa baharda mı sevilir
oysa

sonbaharda da güzeldik biz
veya

bir tasa doldurulan çorbaya iki kaşık atılmışlıkla
belki

buğday kadarken beyaz un olup ufalanırken ekmek kadar aşıktık
hiç şüphesiz

biz kaç güneş batırmadık ki özlemleri doyurmak için
tüm şiirlere inat derin aşkları kazırken yüreklere
dize dizeydik yan yana vardığımız sonla…

ama

hep

sevdik işte tek suçlumuz ruhumuzla…..