KUŞLAR…


/ Önce denizdeki martıları vurdular
Ardından çatılardaki sığınmacı kumruları /

Tekmelenmiş vita kutusundan saçılırken toprak
Yere düşen begonyalarla soldu kırmızı sardunya
Eski bir geçmişin rüzgarı sallarken perdeleri
Yalnızlığın çığlığı yankılandı sarı odaların duvarlarında


Gece çöktüğünde çekerdi ay süngüsünü
Kanayan yıldızlar düşerken göğüs kafesine
Adı bilinmez sevdalara kalırdı karanlık
Kara akan akarsulara karışırdı bakışlar


Zemheri eskiten resimler üşürken koynumda
Düşerdi yaprakla birlikte çatıdaki kumrularım
O vakit üşürdü tüm ezgiler eskileriyle
Solgun yüzlü sevişmeler kanatırken şarkıları
Kırık notalar dudak ısırtırdı sessiz sokaklarda



Firari uykulara vurulduğunda paslı prangalar
Sakal uzatırdı uzayan sonbahar
Kasımlar dökülürdü hüzzam nakaratlarla takvimden
Berduşluğun sesleri duyulurdu serkeşliğin adımlarında


Nasırlı tutkular kirpiklere tutunurken
Meczupların sözleri saklandı kilitli sandıklarda
Ki bıraksalardı o kelimeleri göğe
Yer ağlayıp toprak kokusuna karışacaktı mavi


Az sonra kış düşecek üşürken kağıtlar
Beyaz bir resim çizilecek kar gibi
Titreyen bir kalemden iki satırla
Gazele kesilmiş eski sevdaların savrulduğu roman gibi
Bir kış bahçesine kalacak kavuşmalar
Vuslata giden yollar kesilirken kör bıçakla
Ölü martılar düşecek dalgalanan denizin köpüklerine…



Son kalan kumru tuğlanın üzerinde verirken son nefesini
Son çığlığını atmıştı denize düşen martı
Tek şahit kıyıda duran o kayık birde köşede duran o şairdi
Onlar da sustular solan begonyanın toprağını toplamak için…