Kulağımda çok eskilerden kalma bir name
Piyanonun her tınısında içim ürperiyor
Zaman bu kadar mı eskidi?
Camda nefesimizin buğusu damlacıklaşmadan
Soluvermiş ömür çiçeklerimiz
Karşımda yaşlı gözler ile oturuyorsun
Masamda bir fincan filtre kahve
Her yudumda boğazımı yakarak acı veren
Ama buna rağmen çok sevdiğim
Tıpkı senin verdiğin acılara rağmen seni sevişim gibi

Sahi neden seni bu kadar seviyorum
Yıllar acılara bağımlı mı etti beni?
Bakıyorum da
Mutluluk ne kadar az göstermiş bana yüzünü
Hani derler ya
Kimine kepçe ile bana ise kaşığın sapı bile fazla görülmüş
Bir gün benim sokağıma uğrayacak diye beklerken
Saçlarımı aklar sarıverdi ama mutluluk hiç gelmedi
Hem biliyor musun
Ben artık umudumu kestim
Bundan sonra gelse neye yarayacak

Yine suskunsun
Ama doğru sen sadece haksızlığını bastırmak için konuşursun
Artık suçlama yok, hak yok, mücadele yok
Düşüncelerim kayıp bu aralar
Bin bir yalana sarılıp alınmış aklım başımdan
Elimden alamadığınız tek şey
Gözlerimden süzülen çaresizlik yaşları
Oysa
Çaresiz de değilim
Değilim ama sanırım yarınlarımı silip attım
Heybesine umutlarımı ve hayallerimi koyarak

Odamın loş ışığında elimde resim
Geçmişte mutluluk sandığım biz
Ne kadar saf ne kadar aldanmaya hazırmışım
Gözüm kapalı sana adamışım ömrümü
Şimdi
Seni gönderme arifesinde
Ellerimde kalan sadece kocaman bir hiç
Verdiğin onca söz vardı
Hiç birini tutamadın tutmadın
Bavulunu hazırladım kapının arkasında
Asma yüzünü bunun mimarı sendin

Hatırlıyor musun ilk elimi tutuşun
Bana seni seviyorum dediğinde kızarışımı
Ve senin üzerine hiç bir papatya koklamam deyişin
Evet papatya koklamadın
Ama kokladığın güllerin dikenleri şimdi seni kanatıyor
Oysa ben değil miydi seni sen eden
Kendi ömrümü hiçe sayarak
Sarp kayalarda önünü açmak için
Ayaklarım kanayana kadar yürüyen
Yok olmayacak
Sen ve beni ikimizde gömelim mazinin tozlarına
Hadi yaşlı gözlerle bakma yüzüme
Al bavulunu aç kapıyı ve git
Dur
Gitme
Dur
Parmağımdaki alyansı unutmuşum
Onu da al daha fazla yakmasın öldürdüğün yüreğimi
Hadi şimdi git ....