O gidiyordu ve ben
Ben uğurlayamıyordum
İçimde bir ateş korlanıyordu
Boğazımda bir düğüm
Sebebini bilmediğim bir hüzün

Bir mesaj geldi gidiş saati
Ellerim titriyordu
Beynimde tek düşünce
Yetişmeliydim
Onu son bir kez görmeliydim

Yollar uzadıkça uzadı
Geç kalmışlığın korkusu ile
Yolcular arasında dolaştı gözlerim
Ama o yoktu içim yandı
Ya gittiyse

Düşünceler beynimi kemirirken
Onu gördüm arkasına yaslanmış
Sanki derin bir uykudaydı
Yanına yaklaştım “uyuma” dedim
Gülümseyerek açtı gözlerini
Sanki geleceğimi bekler gibi

Birlikte dışarıya çıktık
Bir sigara yaktım
Kalabalıktı trenler geliyor, gidiyordu
Yolcular etrafta kimi mutlu, kimi hüzünlü
Bilindik veda ve kavuşma sahneleri

Bir ağacın altına sığındık
Üzerimize yapraklar yağıyordu
İçimize de gözyaşları
Ağlamaklıydı ben bakışlarımı kaçırırken
Gözleri gözlerime kilitlenmişti
Zaman kısıtlıydı diyecek çok şey vardı
Ama diller lal olmuştu

Soğuktan titriyordum bir yaprak gibi
Biraz anlattıktan sonra
“gitmeliyim” dedim usulca
Ama yüreğim dilimi dinlemek istemiyor
Bana sarıldı gözyaşları yanaklarıma akıyordu
Yüreğime süzülüyor alev alev yakıyordu

Dilimi ısırıyordum yumruklarımı sıkmış titriyordum
Ağlamamak için elimden geleni yaptım
“hayırlı yolculuklar yolun açık olsun”
Ve “beni unutma” diyebildim
Arkamı döndüm ve yürüdüm

Yaşlar gözlerime hücum etmişti
Dönüp arkama bakamadım bakmadım
Onu gözünde yaşlarla bırakıp
Yürüdüm yürüdüm yürüdüm...