yalnızca bugünüm değil
her güne uyanışımın yarısı senin

nedense sen yapraklara döndükçe
ölümüne soluyor
– ben bölündükçe – tüm satırlar

sen hiç böyle dağıldın mı?
gökyüzünde gezdirdiğin
gözbebeklerinin arasından
kaydırdığın o uzak yıldıza
gerdin mi hiç bakışını…

nasılda uzaya dağılmışlar / bak
dört bir yana
sevdadan / sönecekler gün be gün
karanlık bir deliğe kapanıp

gün geceyi bölmeden
düşerdi yazışlarım
annemin yittiği yere yakın
kılardı bir sessizlik

Tanrı kılavuzuna – paketlenmiş
ellerimi / hiçbir ölümlü açamaz
diye – çekilir bunca yokluk

gene kelimeler akıyor / buz kesmiş
kim yıldırabilir
bu akışkan kanı
dinebilir miydi / ateşi cehennemin
ya ruhlarımız / biçim alacaksa –
yaptıklarımızdan
kim günahlarını yırtabilir
benim günahım / seni sevmekse eğer
sonsuzlukta da çekilecek gibisin
cehennemin en dibinde…



Cevat TOYDEMİR