Bazen her sesi her sözü unutası’m var.
Duymamak istiyorum insanları.
Yalnızlık istiyorum kısaca.
Bir gün boş bir odaya geçip tavandaki örümcek ağlarını sayacağım.
Saymam bitmeyecek.
Ve saçım sakalım birbirine karışacak.
Çıksam sonra o odadan banyoya girsem.
Aynayı silip yüzüme baksam bir kere.
Unuttuğum yüzüme baksam bir kere.
Sonra saçımı sakalımı kesip çıksam sokağa.
Hava soğuk olsa,
Birde gece.
İnsanları arıyor gözüm.
Yoklar ortalıkta.
Loş bir ışıkta dikildim.
Rüzgarlıydı hava.
Yüzüme bir gazete yaprağı çarptı.
Gazete yaprağında:
"İnsan, insan olmayı bilene dek sokağa çıkmayacak" yazıyordu.
Garip!
"Öğrenmek istese çoktan öğrenildi" demek isterdim.
Ta ki duyanı’m yoktu.
Yalnızdım yine yalnız oldum.
Yalnızlık bende tekrarlanacak bir şey oldu.
Gidip yine sayayım tavandaki örümcek ağlarını.
Hadi Allah’a ısmarladık.


"Yalnızlık paha biçilemezdir.Çünkü satın alacak kimse yoktur."

Barış Özdemir