1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1293
Okunma
"Bir şiirin vedası hep vardır.Ama insanın bir veda cümlesi bile yoktur."
Bu şiirin de vedası yok.Çünkü bu şiirde bir insan.
Vücudu olmamasına rağmen;kalbi atan bir şiir....
Ne güzel değil mi?
Ve mutluluk en güzel oyunu oynayıp aldı tüm yüzlerden gülücükleri.
Birkaç çiçekte soldu arada.
Biri de bir soru sordu:
"Kalp yalnız mıdır?"diye.
Cevap verdi her kulak,dinlemekten bıkmış gibi:
"O kadar organ,damar ve kemiğe rağmen;yalnız."
"Birazda ürkek." dedi göz,görmekten sıkılmış gibi.
Aradılar acıyı,bulacaklarmış gibi.
"O şimdi magmada erimekte." dedi kalbin çekirdeği.
Her şey dillendi,
Bir ben sustum.
O kadar çığlık atmama rağmen;
bir köpek bile duymadı suskunluğumu.
Hak ettim mi ben bu alın yazısını?
Hak etti mi olağan dışı her şey bu sevgisizliği?
Birde damıttı göz.
Damı delik bir ev gibi.
Ve de birkaç vicdansız öldürdü karısını bir hiç uğruna.
Onlara o hiç, hiç gelmese de.
5.0
100% (1)
Cevap Yaz