Şuan ağlamak isterdim,
İçimdekileri kusmak için.
Seviyorum ama,
Gururum beni yenip barıştırma’maya çalışıyor onunla.

Uzunca bir süre susası’m var,
Çığlık atarcasına.
Gururumu yenmek isterdim.
Ama başaramıyordum.

Garip bir duygu kaplamıştı içimi,
Az da olsa bir nefret.
Hatta bir acı...

Yoktun,
Kaybolmuş’tun içimde.
Kurtarıcın olmak isterdim.
Ama bu gurur bu kin..

Öylece bakmak istiyordum gözlerinin içine,
Oradaki seni ve beni görebilmek için.
Tam papatya falı gibiydi hayat!
Seviyor sevmiyor,
Ölüyor ölmüyor diye koparıyor idik yapraklarını.

Çok garip bir duyguydu aşk,
Hatta saçmaydı.
Küsmek ve küsmemek arasında kalıyorduk.
Kalmıyorduk hemen cevap veriyorduk.

Oysa ben sevmeyi sende öğrenmiştim,
Sende öğrenmeyi bırakmayacaktım ki?
Neden böyle olduk biz?
Kimler beddua etti de böyle olduk?
Kötülük yapıyoruz birbirimize,
Onlara ise iyilik.
Kötülük yapmayalım birbirimize ne olur?
Öldürmeyelim kendimizi içten içe,
Gömülme’yelim kendi mezarlığımıza...