Uyuyorum bu aralar sevgili
Gözlerim yorgun
Mazeretler biriktiriyorum düşlerimde
İhanetler
Ölümler
Karanlıkla kaplı yollarını yürüyorum durmadan ,güne
Çaresizlik
Yoksulluk
Açlık
Vesaire...

Uyuyorum bu aralar sevgili
Bir daha uyanmamak adına hem de

EPİTAPH - 1 /Ömr-ü Lâl/

Gök yüzünü işliyor göz kapaklarıma hüznün sessizliğinde
Varlığımı umuda sırtında taşıyor zaman

Ya bu gözlerimden düşen damlalar su değil
Ya da biz balçıktan yoğurulmadık
Bu işte bir acı var
Hayat geçmiyor kursağımdan

Birbirinden karanlık duvarlarla örtündükleri korkularını
Camlarından yalancı gün doğumları sızdırarak bastıran insanların arasındayım
Yuvasını kaybetmiş bir karınca kadar yüklü
Ardımda ,alnından öpülesi tek hatıra bırakmadım
Öz dilimde uygar bir acı
Yüzümde soysuz bir tebessüm ile taşıyorum seni
İlaçsız ve yorgunum

Yıldız yanığı bir şafakla hayatın nefes darlığına terkedilmiş yokuş gibiyim
İsyan ile örselenen rüzgarların alnına umudun mezarını kazan gücün ta kendisi
Menzilimde biletsiz yolculukların sürgünü misali üç kuruşluk hayaller

Nicedir bir çocuğun yüreğinden çaldığım cesaret ile duruyorum ayakta
Oyuna dalmış unutkanlığın evine yetişebilme telaşında anıyorum seni
Ayrılğın en tenha yerinde ve soluk soluğa
Sabrı kozalıyorum yirmi sekiz günlük ömre bir düş uzaklığından
Çilenin harmanı sanki yüreğinin kıyısından aldığım her nefes
Bende açtığın yaralar da benden aldığın gözlerin kadar duygusal

Tamamlayamıyorum bir türlü sensizken beni
Tanımlayamıyorum olmayacak olanla varolan arasındaki bu belirsizliği

Kimi zaman varolabilmek adına yokedecek kadar usta
Çoğu zaman yokolmanın korkusuyla varolmayı beceremeyen bir çırak oluyorum
sensizliği giyindikçe sen
Sana dokundukça ise yeni bir yalnızlık daha edinip yeniden hiçliğe soyunuyorum
Umduğum ve bulduğum yaralar birbirinden farklı izler bırakıyor
Eşkâlimi dahi unutuyorum

Acın bile terkedince özletiyor kendini
Ve neresinden yakalarsam yakalayayım kendini inkar ediyor ölüm
Gözlerinden vurulup karanlığı her an’a derviş kılan bu yezit yürek
Göremediklerine bakmaktan ,baktıklarını tanıyamamaktan yoruldu
Toprağı suyla temizlenebileceğine inandırmak
Bulutlara da bu kiri bulaştırmaktan öteye gitmiyor artık
Vuslat firari bir kahraman

/Kendi adıma çalışıp senin uğrunda harcanıyorum harf harf
Düşleyebildiğin sürece özgürüm ,yaşadığın sürece tutsak /

Rahmetin zerresini dahi görmedim seni kaybettiğimden beri
Hayat bitti
Ölüm beni istemiyor
Toprak kararsız
Acıya da bağışıklık kazanılmıyor ki


Ben zamanı hiç bu kadar delikanlı görmedim sevgili...