YAĞMUR VE ANKARA


Bürokratik dokunuşlarıyla aşkları okşadı Ankara’a
Bulutların isyanında dar kaldırımları ıslatırken Kasımlar
Yağmurda savruldu sarı yapraklar yollara
Kırmızı otobüslerin egzozundan salındı tüm gri hasretler
Geride kalmış aşkların şaşkın bakışları çoktan yaşlıydı


Şarkılarda bir matem Ankara’da bir sonbahar
Kızılay’da bir barda çalınırken yanık türküler
İsli bacalardan yükseldi dumanlar göklere
Yitip giden sevmelerin üşümeleri tutarken yalnızlıkta
Yüksek betonların arasına sıkıştı söylenmemiş sözler



Kış öncesiydi ve Ankara’ya soğuk yağmurlar yağıyordu
Şemsiyesiz gezenlerle ıslanıyordu tüm sokaktaki kediler
Buğulu camlara öğrenciler çizerken iki kişilik aşkları
Her durakta bir dolup bir boşalıyordu dolmuşlar
Zaman kanıyorken, kaldırım kenarından akıyordu sular
Mazgallara sığınmak kalıyordu eski sevişmelerden kalan anılar



Yağmurlarla dolarken tüm çukurlar Ankara susuyordu
Buz gibi çehresiyle caddelerde gezinirken tek başınalık
Üşüyordu tüm duraklar ve gözleri servis bekleyen insanlar
Serin rüzgarlar çarpıyordu zayıf atan nabızlara ve ince bileklere
Baharlar bilinmez bir zaman bırakılıyordu yoldan geçerken üşüyenler


Ve sen benden gittiğinden beri
Ankara’ya hep yağmur yağdı durmadan
Bu yüzden durmadan dolaştım gezdiğimiz sokakları ve o yolları
Ve bu yüzden sevdim yağmurda beklerken seni, saçlarımı ıslatmayı
Bir kediler anladı seni beklediğimi birde okuduğum şiirler
Ama sen hiç gelmedin yağmurlu gözlerimdeki duraklara…


Ve anladım ki sen de kayboldun sis çökerken bu şehre
Ben de sen de yarım kaldık tam da o vakit başladı Ankara’da yağmur hiç durmadı
Düşlerken seni durmaksızın özledim işte üşürken seni ...