Bir şiir demledim, gel beraber içelim
Bir türkü koydum bardağa, gel beraber devirelim.


Bir Eskimo yalnızlığıyla
Yanıp tutuşuyordu kentler
Her noktasında özlemim
Her virgülde yokluğun fışkırır
Serseri mayınlar dolaşır gözbebeklerimde
Kudurmuş hasretin gülümsüyordu
Satır aralarında sevdalı yüzüme.

Kafkas ezgilerinde başkaldırıyordum
Haykıran suskunluğumla devrik zamanlarda
Şimdi intihar vaktidir!
Gecenin ayaz karanlığında
Denizler sonsuzluğa çağırır beni

Derin iklimlerde yeşil baharı özlerken gözlerinde
Vuslat mevsimlerim nerede?
Hani turkuaz gözlü yar!
Ay batıyor artık puslu ufuklarımda
Birazdan mor dağlarda silahlar konuşacak
Kim bilir hangi ana kuzusundan ayrılacak.
Şanlı gülüşüm hep mazinin tozlu raflarında mı kalacak?

Darağacı sürgünlerinde eriyen ömrüm
Ben sevdayı gömdüm çoktan
Mavzerimi, hançerimi gömdüğüm gibi toprağa
Kılıcım kınından çıkacağı günü iyi bilir.

Acıdır yüreğimdeki tahta kurusu
Kemirir ruhumdaki paslanmayan seni
Güller yağmurları öperken dudağından
Sen tutmadan ellerimi
Ben ellerimin kayboluşuna alışırım ister istemez
Beni yaşamadan, ben gibi ölemezsin
Nefes alırken ölmek nedir?
Benim gibi yaşayarak öğrenirsin ancak…

20 11 2007

Hüseyin Özbay