o konsomatris her sabah uyumadan önce
duşa girip ağlıyormuş
sonra uyanıp akşamları
nerden bulup buluşturuyorsa
bir avuç pavyon kahkahası
kırmızı parlak çilekli bir ruj
ve arsız bir orospu ruhu çekip içine
kendine yeni bir isim buluyormuş
ve sabahları duşta ağlarken hâlâ bir çocukmuş


uzun beyaz sakallı bir sofu rüyalarında;
sağ yaslayıp başını
dua eder gibi, bir ayin gibi
yatırıp onu uzun öpüyormuş önce
sonra çelik kanatlı bir bıçak parlayıp havalanıyormuş
allahu ekber diyormuş sofu
kızıla boyanıyormuş sakalı ve elleri
bayramın mubarek olsun hacı diyorlarmış…
anlatırken bile midesi bulanıp kusuyor


bugün adı buse, dün gamze’ydi
her gün yeni bir isimle yeni bir öykü buluyor müşterilerine
hiçbir pezevenk bilmiyor gerçek adını ve hikayesini
duşta asmış kendini
bir çocuk gibi gülümsüyormuş cesedi