Yalnızlık,
Kendi içinde kaybolma’dır.
Ve biz kaybola kaybola
Kendi içimizdeki şeytana boyun eğdik.
Kendi cehennem’izde kavrulduk.

Anladım,
Kendi içimizde kaybolacağız yalnızlığımızla..
Belki onunla yaşayacağız,
Belki onunla öleceğiz.
Belki de onunla gülemeyeceğiz.

Sonu yoktu yalnızlığın.
Biliyorum,
Kendi içimizdeki bize küsecek
Bizde ona.
Ve biz kendimizi bile yok sayacaktık
Yalnızlık uğruna...

Yalnızlık beni hiçe saymakta,
Kararlarıma pusu kurmaktaydı.
Nefes alış verişim bile zorlanmaktaydı.
Neredeyse nefessiz kalacaktım.

Çocukken korkunca ağlamam gibiydi yalnızlık.
Ölmek gibiydi.
Ölüp ölüp dirilmek gibiydi.

Acılarına alışır insan,
Yalnızlığına da.
Ama bir gün çaresiz kalacak,
Soluksuzca duvara bakacak,
Gölgesiyle konuşacak,
Umutlarını yitirecek
Ve ölecek!

Bir gün düşlerini yitirecek hayal kurarken.
Çünkü hayalin sonu yalnızlık,
Hatanın sonu yalnızlık,
Hayatın yolu yalnızlık!

Yalnızlık,
Ölümüne bir savaştır.
Bakalım kim kazanacak?
Yalnızlık mı,
Kendin mi?
"Kimse!" der gibi kalp...

Sonu yoktu yalnızlığın,
Daha da çok olacaktı.
Ve biz kendi yalnızlığımızda kaybolacak’tık.
Ve yitirecektik cümlelerimizi....
Ve de bizler kendi yitirdiğimiz cümleleri dolduracaktık!