AĞLAYAN MEVSİM...


Dün akşamdan bir mevsim ağlamış bu şehrin üzerine
Gündüze teslim olmuş lambalar çoktan söndürülmüştü
Islanmıştı, dar yollu sokaklar birde kedilerin tüyleri
Saçak arasına geceden sığınmıştı serçeler…


Birkaç insan gördüm şemsiyesiz
Kaldırımların son kurusunda adımlayan


Henüz on üçünde bir çocuk
Ovalarken gözlerini işe gidecek birazdan gelen ilk minibüsle
Sığınıp durağın siperine serçeleri izleyecek
Çiseleyen yağmurdan bir damla kirpiklerine çarpacak az sonra
Islak bir kedi gelip ayağına sürtünecek ısınmak için
Delik ayakkabısından sızarken sular, çorap üşüyecek
Şimdi bir araba onu alıp işe götürmeseydi eğer…


Çoğaldıkça kalabalık yağmurun hıçkırığı artıyordu
Arınmak için yıkanırken caddeler
Gecekonduların kırık kiremidinden damlıyordu kış hazırlığı
Bir baba cebindeki üç kuruşla iki zeytin alırken
Kömür gözlü çocuklar içi boş saç sobaya sarıldılar


Çatlak pencereden giren yağmurun serinliğini misafir ettiler
Bir ekmeği dörde bölerek üleşirken
Lokmalar boğazlara takıldı bir mevsim ağlarken dışarıda
Bir yama daha dikildi diz kapaklara
Bir leğen daha konuldu oda ortasına yağmur için


Gök gürültülüydü yürekler sessiz kalkılırken sofradan
Son kalan zeytin ufaklığa bırakıldı erken büyüsün diye



Giderken ana temizlik için bir eve
Baba koyuldu yola işçi kahvesinde iş bulmaya
Yutkundu çay, üşüdü bardak, bir sonbahar kışa doğru koşarken
Kar beklide çok önceden düştü babanın saçlarına
Bir gece kondu ağladı bir de mevsimindeki yağmur



Şehir üşüdü
Kedi üşüdü
On üçündeki çocuk ıslandı
Çaresiz baba gizliden doldurdu gözlerini
Yağmur hiç durmadan yağdı çatılara
Saçak arasındaki kuşlar hep s u s t u l a r üşürken gizlice…..