karanlığın sinsi tuzaklarından biriydi
bu topraklarda
geceyi arkasına almıştı ihanet


insanın insana yüz çevirdiği bu kadersiz coğrafyalarda
sefaletleriydi bütün ortak yanı
arkadan vurmaların


bütün varlığı üzerindeki giysileriydi oysa
çoktandır vazgeçmişti her şeyden
kendinin düşmanıydı bu coğrafyada insan


ölmesi gerekiyordu uzun bir süredir
hiç bilmediği nedenlerden
infazı yapılmıştı çoktan


cesedini kendisi taşıyordu
insanlığını aramaktan bıkıp usandığı
sarp yamaçlarında
derin uçurumların


bir anda bitti her şey
uzaklardan geldi kurtuluşun acımasız habercisi
göğsünü parçalayan
üç kuruşluk soğuk bir demir
ıstıraplı varlığında taşımaktan yorgun düştüğü
bütün yoklukların sonuydu artık


susmuştu tüm vadi
ilahlar mutlu olmalıydı
yeni bir ihanet
ve yeni bir infaza kadar ...





Mert YİĞİTCAN
05 / 10 / 2012
istanbul