.
..
...
....
.....
kasımın yirmiyedisi’ydi
istanbulda


beklenmedik bir anda zaman durmuştu
o akşam
farklıydı istanbulda ruhlar


sinsi karanlıklara gizlenmiş
ölgün gölgelerinin arkasındaydı
yine mekansız ayrılıklar


makam yine hüzzamdı
inceden ve dokunaklıydı oysa
yalnızlıklar acıtmıyordu sanki eskisi kadar


karanlıların orta yerinde
hafif bir ışık sızıyordu aralık bir kapıdan
niceden beri eskimiş zamanlardan


sesler geliyordu arkasından
şen kahkahalar
kalabalık yalnızlıklarda sohbetlerin fısıltıları
sessizce ağlayışlar hıçkırıklar


sonra,
kesiliveriyordu sesler zaman zaman
ışık da kayboluyordu
hatta , kapı da o an


girmek gerek demiştim işte o kapıdan
her ne varsa arkasında
bilmek gerek
zamansız ve mekansızca eskimiş zamanlarda


belkileri bitirmeliydi insan
hele açılmışsa o kapı karanlıklara
geçmeliydi yüreğiyle
ve bütün hayata kırgınlıklarıyla


ışıklıydı her yer
gözünü alıyordu insanın
seçmek mümkün değildi her ne varsa


yalnızca bir el uzanmıştı gördüğüm
belki de doğrusu , hissettiğim demeliyim

tuttum ben işte o eli
ve tuttuğum an görebildim yüzünü
o bir yürekti aslında
uzanan eli , o an hissettiğim sevgisiydi


eskimiş zamanlardaki gibi
eskimiş bir zamandı işte

kasımın yirmi yedisiydi
istanbulda

ve ben o tuttuğum eli asla bırakmadım …




Mert YİĞİTCAN
02 / 12 / 2012
kayaşehir / istanbul