Mahzun kararmış bulutların ardındaki engin gökyüzüne bakıyorum
Baktıkça unutmaya çalışıyorum güzel anılarımı ve kendimi
Bulutların arasında düşüncelerimle kaybolmak istiyorum
Ve sonra ümitsizce,
Yerinde olmayan bir kalple bakıyorum, geride bıraktıklarıma
Uçsuz bucaksız bulutların arasında kayboldum derken
Daracık çamurlu çukurların içinde
Son bir gayretle; güzel kalan bir şey artık var mı diye
Ayak uçlarımın üzerinde zor da olsa
Son kez bakmaya çalışıyorum…
Gördüğüm son şeyse kıyıya vurmuş kırık hayallerim oluyor
Bomboş kalmış bütün güzelliklere, sırt çevirmiş
Duygusuz kalmış her şeye; yokluğunda titreyen, üşüyen bir “kalp”.

Güneş benim için doğar sanırdım sen varken
Mücadele etmeden; başlarken yıldın küçücük engellerden
Görmezden geleceğin yerine, kulak verdin yalnızlığa
Ve çekip gittin uzaklara
Yokluğun gölgelere teslim etti beni
Kolum kanadım kırık, sürüklenip toprağa karışacağım belki
Hırçın yağmurlara, karlara karşı dayanılmazım artık
Zaman bir fırtına gibi gelip, alıp götürecek belki beni
En uzakta, tek başıma devam etmek istercesine
Ağır yüklerle yüklü çöküşümü bekliyorum
Yolun sonunda idam mahkumu misali
Ellerim havada yalvarırcasına dua ediyorum
Bu ihtiras dolu benliğimden kurtulmak,
İçimde tablolaşan acıların inceliklerini kırmak,
Ruhumun derinliklerindeki beni bulmak istiyorum...



M. NAZIM TÜRKYILMAZ