Bir ışık doğdu karanlığıma, doğdu ama beni aydınlatmaya yetmedi
Çok karalıktı düşüncelerim unutamadıkça sevdiklerimi
Kor oldu düştü yüreğime ateşiyle acısı
Ne olduğunu anlamadan, düşünmeden veremedim bir anlam
Umutsuzdum…
Mutluluğu kalemlerimle yazdım.
Hayallerimi güzel hatıralarımla süsledim
Ansızın yollarda buldum kendimi bir başıma
Sadece hayallerim ve hatıralarımdı güzel olanlar
Bir toz bulutu kapladı gökyüzümü birden, durakladım…
Hayallerde buldum kendimi bir an
Öyle güzeldi ki bir kuş gibiyim sanki, uçacak gibi
Aydınlıklar süzülüyor göz kapaklarımdan
Heyecan, titretiyor dizlerimi
Bir umut ışığıydı beni hayata bağlayan
Kalbimde taşıdığım küçücük bir ışıktı
Ve yavaş yavaş kayboldu...

Yaşamaya yüz tutmuş bir esir olmuşum artık,
Sadece yaşamak için yaşamaktı düşüncelerim
Kalbimin derinliklerindeki acım;
Dikenli kapılar gibi sürgülenmiş
Herkese kapatmış kendini, kimsenin girmesine izin vermeyen bir bekçi gibi
Yandıkça eritiyor hayallerimi, düşününce hiç aydınlığımı göremiyorum
Yürürken ani bir fırtınaya yakalanıyorum
Kollarımdan yakalanıp sürükleniyorum
Gözlerimi açtığımda zincirlere vurulmuş bir haldeyim
Bir an sessizlik bozuluyor
Arkamdan bana inat bağıranlar oluyor
Hepsi hakkımda farklı farklı düşünüyor acımasızca
Yüreğime hançer batırılıyor hissedince düşünceleri
Bir parlaklık doğuyor göz ucumdan, ağlıyorum…
Umutsuzluk; gerçeklerin aynasıymış
Kalbinde yara açılır, kanar ve hiç dinmeden kalp ağlarmış
Yüreğimde bir boşluk hissettiğim zaman
Denize düşmüş bebek gibi çaresiz ve yapayalnız kaderime terkedilmişim
Birden bir el uzanıyor ama tutamıyorum
Sonbaharı gelmiş bir ağaç misali
Öyle olmuşum ki hayallerim art arda saklanmışlar göremez, duyamaz olmuşum
Bir soğukluk hissettim ellerimde, baktığımda çizgiler oluşmuş üzerinde
Kaybolan ümitlerim oluşmuş çizgilerde; düşünüyorum…
Anlamsızlığını ve soğukluğunu hissettim ensemde.
Sonsuzluğa beyaz bir sayfa açmış, gidiyorum sonsuzluğa
Artık umutsuzluk bitti diyorum ve aydınlığa giden yolda
Sonsuza dek tek başıma, küçük bir tebessümle gidiyorum…



M. NAZIM TÜRKYILMAZ