Karanlığa yüz tutmuş bir köle misali;
Yüzümü göremeyecek kadar karanlığa gölge olmuşum…
Bulamazdım ki kendimi,
Bu acımasız kararmış bulutların arasında
Düşe kalka hayata tutunmak;
Yaralı olsam da, kapalı kapıları rahatsız etmek değildi amacım
Bana uzak olan her şeye yüz çevirmekti bütün çabalarım
Karanlığın arasında beliren yüzlerin bakışlarında
Biran nefes aldığımı hissettim bedenimde
O karanlıkta beni nasıl gördüklerini anlamaya çalıştım…
Yüzlerine baktım acıyarak
Her şeye rağmen kendimi kaybetmedim…
O kadar masum insan yüzü tanıdım ve mutluydum halimden…
Karanlıktakilere kim olduğunu soracak cesaretim yoktu.
Soramazdım ki zaten beni anladıklarını
Anlamaya çalışacaklarına, beni sadece yüzlerine gülen
Bir şaklaban gibi iğneleyip,
Duygusuz, vurdumduymaz, düşüncesizim gibi yargıladılar…
Bunca adiliğe sırt çevirdim iyi niyetimle…
Çığlıkları geliyordu ufaktan kulağıma, uzaklaşıyordum azaplıktan
Ve umutsuzca azap merdivenlerini tek tek çıkmaya başladım…
Uzaklaştıkça soğudum hayattan
Kendimi karlı yollarda buldum…
Titreyen vücudumla beraber yılıvermişim çamurlu yollara;
Bir güneş doğdu sandım, buz tutmuş yüreğime.
Sıcaklığına kapılmış bir alemde bulmuşum; yorgun argın kendimi
Salıverdim bunca felaketten sonra kendimi,
Benliğimi korumak, ayaklarımın üzerine durmaya çalıştım
Mücadele ettim bütün gayretimle…
Gözlerimden dökülen yaşlar bir başlangıç oldu bu dar geçitlerimde
Giremediğim kalpler değiştiriverdi bi anda beni
Ardından yine o karanlık kapladı gökyüzümü
Yine o düşüncesizlerin yüzleri belirdi sigaranın dumanında
Nöbet dolu bakışların beni yıldırmasını engellemek için
Göğüs gerdim korkunç insanlara, ürkekliğimle
Duygusuzların sesleri çınlıyordu kulaklarımda
Kulaklarımı tıkadım körkütük sarhoş gibi…
Beni anlayacak kimse hiç mi hiç olmayacak…
Anladım...


M. NAZIM TÜRKYILMAZ