-AŞK-

Dergahındaki aşklar çekildi çilehanesine
Kuru ekmek su sadeliği doyuruldu sevda
Toprak kokusuna karışırken gonca kurusu
Gül döktü tohum rüzgarda ekildi bir bahçeye




Kapalı dudaklarındaki suskunlukla konuştu erenler
Asmasından budanan çırpılarla yakılırken yürekler
Dalındaki son gonca güldü sonbahara
Yağmurda soyundu manasındaki kelimeler
Göz yaşardı Rumi’ de
Yürek yandı Şems’de
Bir dünya dönerken semazenin eteklerinde




Bir gece karasındaki kör kuyulara düştü ay
Kaybolurken Şems –Aşk- yeşerdi
Yedi kıta dört iklim sevgilerle
Kan gülleri bir meczubun ellerinde açtı gönüllere




Ziya gördü gök gördü yıldızdaki ışığın sönüşünü
IŞIK doldu karanlığındaki gönül odalarına
Tambur çaldı yürek ritminde
Ney ağladı kopup geldiği deresindeki sesiyle




Aşk’ın Kimya’sını çözülmedi kimse
Kayasındaki toprağın sırrı açık da olsa
Buğdayın suyla birleşip yanmasından çıkarken ekmek
Kimse doymadı dünyadan üç lokmalık ağzıyla
Semazen eliyle dedi sağ eli yerde sol el havada
Bıraktı bedenini uçarken ruhu boşluğa



Aşk dergahındaki fırından çıkan pişti
Kimisi çiğ kalsa da yürek sevmeyi öğrendi
Yaradan’dan ötürü yaratılanı yar bildi
Atomu parçalamadan ön yargısız açtı herkese kucağını…



Bir veli bir meczup susup konuştu
Anlatmak için ibreti alem alemlere Aşk’ı
Biri toprak oldu diğeri kayıp
Meczuptu zaten nerden gelip nereye gideceği belirsiz
Kelimesiz susarak söylediler sözlerini yankılanırken –AŞK- dünyada