SİMİTÇİ



Kuşlar kadar erkenciydi simitçiler
Yorgun uykuları bölünmeye başlarken işçilerin
Suskun sokaklarda gezdi tenhalık
Bir ekmek kokusu yayıldı fırıncı Orhan’ın bacasından



Tıslayarak durdu durakta kırmızı otobüs
Bekledi akşamdan bıraktığı yolcularını
Randevusuna sadık kalan şafak söküldü, bölündü gece




İlk yolcu sokuldu simitçinin küçük tezgahına
Gözünde rüyasından artan bir durgunluk
Verdi siftahını –günaydın- dedi çatlak sesiyle yolcu
Ertelenmişti gülümsemeler gün ortasına



Gevrek simitten bir ısırık alırken döküldü birkaç sussam
Dalındaki serçe gördü yere saçılan nasibini
Ürkekçe süzülerek kondu susamlı kaldırıma



Yol kenarı bir ağacın saçlarını taradı bir rüzgar
Sarı bir yaprağa yel değdiğinde o da indi yere
Sonrasında savrulup sığındı simitçinin yanına
İlk seferini yapan kırmızı otobüsten bir duman kaldı
Camı yastık yapan kafalar daldı uykularına
Her durakta çoğalırken kalabalık uzadı asfalt yollar




İzledi simitçi bir serçeyi bir düşen yaprağı birde giden otobüsü
Nasırlı elleriyle fabrikasına gidenlerden sonra geldi öğrenciler
-iki simit – dedi sırtı çantalı sarı saçlı çocuk
İrkildi kendine geldi çocukluğunu düşünen simitçi



Son müşterisi gittiğinde tezgahındaydı on simit
-Ya nasip çok şükür- dedi kendince topladı her şeyini
Varıp geldiğinde bir cami avlusuna ufaladı ellerindekileri
Yemledi sığınmacı güvercinleri seyrederken karşısındaki kubbeyi
Dilerken şadırvandan gelen su sesini kımıldadı dudakları
-Ya nasip çok şükür- sözünü bu sefer de güvercinlere söyledi