Ruhumda taşıyor yüzü, suya bakmak yasak, dokunmak yasaktı değil mi düşünüyorum. Tekrar tekrar unutuyorum. O katil martıyı. Kutupta buzdan rahleye
admı yazan penguen ölüyor...



öteki kalbe karşı şehrin kötü çocuğuydum yasak şehirlere yabancı
üçüncü türden bir Sopihen’ le yazılırdık yasak duvarlara
kifayetsiz gülerdik yanmış avuçlarımıza
kibritsiz yakardık suda seken düşleri
adımız yoktu bizim adresimiz ve dinimiz
çünki tanrısız bir ikonduk



formatsız şiir yazardık özlediğimizde
kör derinliklerden bir sesin dik açısına müstesna
tanımsız kanı dudaklarımızda hissetmediğimiz an asılsız ihbardık kendimize



avuçlardaki kana bakan İsrafil’ in düşünde
ölmek farklıydı, susmak da değildi aslında göç
değdiğin kurguda bozulan suflenin sessiz tragedyası
insan yüzü Atlantis’ in kalbinde doğrulanırdı
kayıp tanrıları arardık karıncaların kalbinde
değdiğin noktada kaybolurdu şiir/ şehir



güzü oynardık dalını tekeden her yaprakta
düşerdik sarı bir geceyle masalın devşirilen alınına
nereye gitsek gelirdi, o kalbi ziyanı riya
kırık bir kadavra kemiğine atfen şiir
kimseyi kast etmiyordum son eski üç kelime
Su Safir Sadom
ve Suzi Dilara*



dedim ya kağıttan elleriyle dokunsun diye her cümle
ben en ıslağını seçtim harflerin
hak edilmiş infazın mührünü verdim zerdüşt’ e
ey siz gölgeme kurşun sıkmayın boşuna
vaftiz edimiş cellat yollayın diye boynuma
Yuta büyüttüm odamın ortasında








CC_