Ah zeliçka
Kendine sürgün kitabelerde
Saçlarından asılmış siyah bir kefen
Mavi damarlı bir solucan beyaz omuzlarında
Bir gecede kaç ölümlü recm
Üzülme kendimi avuturum lal türkülerle
Diyorum ki bağırsan çalınacak kapım pencerem


Kuşlar diyorum benziyor mu duruşuna
Benim kurgumu bozan ağaçlar örneğin
Anımsa aynada çapraz düşen bakışlarına
Hani gölgelerin öpüştüğü çıplak mum
Dokunsan yanar mı kendine ünlem !!!


Biliyor musun Zeliçka istesen de öldüremezsin beni
Efsundan piramitler kuruldu kalbimin sfenksine
Adımın yanına koyduğun üç noktayla mesela
Sadece yüzümün alfabesi yüzünde okunan
Asal bir yalnızlıktır sustuğumda her kent
Ama ölür mutlak benden giden...


Bana yeni bir hayat yazar mısın Zeliçka
Uzun bir çocuk ıslığında rüzgârın
Ve kuşların yüzünde öpüştüğü


Buğdayın esmerliğinde karıncaların
Suların lekesiz mavisinde kehribar
Yalansız düşlerde ay kesiği lavinyalar


Güneşin kıyısında oturmuş bir adam
Çölü geçilmiş ütopya
Gözlerinde kraterler düşürürken her rüya


Mesela bir çiçeğin gamzesinde yağmur
Bir dalın ucunda sallanan su kabarcığı
Alın yazısı bir ağacın kül yeşilinde...


Bana yeni bir hayat yazar mısın Zeliçka
Mesela avuçlarında en uzun çizgiden
Ateşle yazılan çığlığın üstüne


Bir kurşunun dönme eksenine mesela
Kalbimin menziline düşen kıyım rengi
Metafizik ölme gününde...


Bana yeni bir hayat yazar mısın Zeliçka
En beyaz sayfasına bir şiirin yeniden...



CÇ_