“git,yeryüzünden bir avuç toprak al.”
ile
başlar hikâyesi…

sorgularken nalan olmuş toprağı

Rab karşısındaki tutumları
içine dokunur

rızk veren mikâil’in
melekler meleği cebrail’in





adem’den musa’ya akar zaman




olur gölgesi nankörlüğünün
kudret helvasıyla
bıldırcın




samira’nın böğüren buzağı
değil miydi
insandan putlar




hani Müslüman şirk koşmazdı
diye düşünür




bir dizi insan dizer boynuna



sırtında kamburlaşan kitapları
van gogh’un tabloları gibi
yakar hayali şöminede




yalnız Allah’tan iste
tabelasını
kitler
aklının çekmecesine





gürleyen bulut kirpikleri
yakan taş ıslak gözleri




“güneşin,kaftanını üzerine attığı…”
farkında değildir
“bir ben vardı benden içeru ”





İncire Zeytine Yemin Eden’in
vermediklerinin arkasından
ağlar bulurken kendini




Zü’l-Celâli Ve’l-İkrâm’ın

verdiklerine kör

verdiklerine sağır

verdiklerinden bîhaber

olduğundan bîhaber







dünya tu kaka
bir temiz O



içini daksiller









gönül gençyılmaz
ankara’da” feryad eder vakt-i seher”12eylül iki bin12