Şiir, öyküyü çok değişik bir biçimde ve insanı hiç sıkmadan anlatıyor.

Gündüzün derinliğini ahtapot gücüyle saran
Gaddar rengi koyu karanlığı,
Asasının efsunlu ve canhıraş tıkırtılarıyla
Yırtma uğraşında, nefes nefese yürüyordu;
Gözlerinin feri kaderine tutuklu,
Garip adlı zamanların biçare seyyahı…
Gündüzün derinliği... Şiire, gündüz bile derin gelmeye başlamış, belki de yorgunluktan. Gündüz, ahtapot gibi gaddar rengin koyu karanlığı ile sarılmış. Belki de gaddar renkler hakim olmaya başlamış, aydınlık sandığımız gündüze. Şiir, gün ışığını çıkarabilmek için ortaya, insan üstü bir çaba halinde. Gözlerinde ki ışığı kurtaramadığını düşünüyor, kaderinden. Üzgün ve çaresiz hssediyor kendisini. Garipleşen zamanların içinde, çaresizce dolaşıyor, gezgin.

Yüreği, avuçlarındaki derin çizgilerde muhafazalı,
Gök kubbenin huzmelerine hasret,
Yalnız,
Çaresiz,
Takatsizdi…
Yüreği belli ki çok yorgun gezginin, avuçlarında muhafaza ediyor yaşayabilmesi için. Gök kubbenin huzmeleri ya eskisi gibi değil, ya da yüreği insan içine çıkacak kadar istekli değil. Yalnız, çaresiz, enerjisiz hissediyor kendisini. Oysa ki ne çok mücadele vermişti gezgin, zamanlar garipti işte.

Yılanların soğuk ürpertisi,
Yarasaların acımasız kanat vuruşlarıyla,
Işık almayan tünellerde kaderine gidiyordu.
İçindeki azmin dev kolları,
Avaz avaz bağırtarak prangalar vurmuştu
Geçmişe esir, meçhulü yudumlayan biçare seyyaha
Yılanlarla yarasaların hakim olduğu yaşamda, bazı insanlara tüneller kalıyordu yürümek için adeta. Tünelde yürüyen gezginin azmi, belki dağları bile şaşırtırdı. Fakat yaşanan derin acılar ve düş kırıklıkları, umutsuz prangalar vurmuştu azimli ellere. Geçmişte gizliydi, meçhule yol alan gezginin hikayesi.

Umudun keskin kokusunu derin derin soluyarak,
Suratına inen şiddetli ıslak şamarların,
Aradığı mavilerin taş köpüklü damlaları olduğunu
Bilmeden yürüyordu meçhule,
Yüreği avuçlarında, hasret sarhoşu seyyah…
Umut belki de en iyi dostuydu ve hep omuz omuza yürüdü onunla. İlk darbeyi, belki de ondan yedi. Zaten darbe almaya görsün insan, sırada ne kadar varsa gelir üstüne üstüne. Aradığı maviliklerde böyle taşlara rastladı,gezgin. Yürümeye devam ediyordu, hasret şiirleriyle.

Sendeledi…
Çöktü tutmayan dizlerinin üzerine.
Vakarla süslü yüreği avuçlarında çarpıyordu…
Mısralara gebe damlalar kırmıştı kalemini.
Yuvarlandı avuçlarındaki yürek,
Taş damlaların arasına bıraktı kendini…
Dizleri dayanmadı, yüreğinin çığlığına. Anlaşılamayan, yığınla insani değer taşıyan bir yürek belli ki çok kırgındı. Söylenecek o kadar çok şey vardı ki aslında, kalem dayanmadı bu ağırlığa. Yürek kayboldu, taştan ağır sözlerin arasında.

Bitik bir gayretle sarıldı kırık kalemine.
Son bir gayretle şiir yazmak istedi.
Kırık kalemin boşa akan mürekkebi
İki sözcüğe izin verdi ancak…
Ulaşamadığı gök kubbe okudu sadece
Solmakta olan son sözleri…
Azim olunca insanın özünde, bitti dediği anda bile çabalar gönlünün istediği şeye. Ulaşamadığı gök kubbeye armağan edilmiş söylenemeyen sözler. O kadar çok söz, duygu, düş, düş kırıklığı, isyan, sorgulama birikmiş ki yorgun yürekte kaleme sığmamış işte. Şimdilik iki satır belki de, nefes alıp toparlanma zamanı. Sözler iyice demlenince gezginin heybesinde günlere olmasa bile gecelere akar nasılsa.
İki sene önce demlenmeye başlayan sözleri okuyoruz şimdi. Tam herşey bitti dediğimiz anda, yeniden yazılan bir şiir, yeni doğan bir bebek heyecanında, okuyucunun kollarında. Saygılarımla.