Yüzü karanlık insanlar var aklımda
düşümden düşmeden soyunan korkularım
patlar yüzüme en afilli gercekler
aklımda bir o

birde onsuz ben

en çalımlı haliyle
hala zulamda susmaya çalıştıklarım


gece taze henüz
yıldızlar haddinden fazla yorgun


kabusum kanatlarımda ateş
ben deli bir pervane
emiyor varlığımı var gücüyle
gecenin şahadeti

gömülüyorum şımartılmış kederlerime
daha bir yüz veriyorum aşkıma

buyursunlar
çabuk çeksinler ilmeğimi


cesaretle titremeye meyleden
üşümeden donacak kadar soğuk tene herşey

gerisi sis o saatten sonra
her yol aynı meskene gebe


bir ahdesem
tırnaklarım sökülecek belkide
beni esir eden bu yamalı pencerelerden
dökülecek çürüye çürüye etlerim

konuşursam çabuk mu ölürüm
susarsam geç mi kalırım


kimbilir?



o bilir...


ferman onun ellerinde yüksünmüş uyur
ben uykuya muhtaç


ne yana kaçsam derdim aldığım nefesten
en aza indirilmişken deliliğim
yapabileceğimden çok belkide istenilen
belkide canım az gelmiştir kimbilir




güneşe aç rutubetli bir sevdayla
ölümü beklemek gibi belki

nefsimle cebelleştiğim her an
azraille restim belki koskoca bir gerçek


sarhoşluğum derin
bir şişede bin efkar sıkışmış hasretten
suskular düğümlerini tam terkedecekken

mil çekilmiş yara açmamak için
kaybetme ihtimallerinin ezdikçe ezdiği gerçeklerime





kıyılmaz sevilene
seven gene kıymığında gözlerin

seven
kısacık ipli bir uçurtmada
uzandığı yere kadar hayatımda
koptuğu yerde ayrılık ve ölüm


konuşur konuşur

kendi gerçeğini kendi yazar bu deli
O en akıllı yerde konuşana kadar
susacak kendi deliliğine
bu gerçeği hergün dahada çok severek...



Söylesin şimdi;




susmalı mı


konuşmalı mı...






GG
...