sensizliğin ardında
ben koyu mavi bir yalnız

hani
kimselerin nefesinin çarpmadığı soyuk duvarlarda
patladıkça sevdim kendine soyunan ıssızlığımı

senden gelene hep baş tacı dedim
devirdim sensizliğimi kucağıma


kalkıp gelemedikçe sana
sökülmedikçe zincirler koşmayı unutan ayaklarımdan
bana düşman vuslatları kazıdım köhne kaderimden


damla damla eridi zaman damarlarımda


zayi oldum...



garipliğimden yüksünmeden
yanıldıklarıma yandım

sevdim
hesabı yalamayan kalemlerde seni şiir etmeyi


sevdim
sen, sen oldugunu bilmeden
senı sana anlatmayı uzun uzadıya


içimdeki bu yangını harladım gitgide
bile isteye...



kelama çevirebilmek için küllerimi
sus pus oturdum kendi kendime
gecelerce yayıldı gitgide kimsesizlikler odama
karış karış sevda kokladım avuçlarımdan
hiç kavusamadım, hiç ayrılamadım da senden

ben;

bilsen ne yuzlerde aradım senden bişeyleri


bir defacık söyleyemedim ki kalbimdekileri
bu bağ sıktıkça canımda hürriyetimi
o yüzü bulamadım belkide kendimde

bu garip halime aldanmadan

söylemeden

heder oldum
susa susa büyüdü bu titremeler
sana dokunamayan kopası ellerimde
usul usul çekti gece
zemheri bir ıslık gibi içine beni

kendi içimde sen dim
senleydim

zayi oldum





GG...

ŞİİRİME HAYAT VEREN ABDURRAHİM KAHRAMAN BEY E SONSUZ TEŞEKKÜRLERİMİ SUNARIM...






...