penceremden içeri gece sızarken
ay dşer usul usul yastığımın kıyılarına
sessizce ıslanır boş iskelem
ince ince sızılar gözlerim


deviririm hayallerimi yağan yağmura
pencerem sessizliğime isyandadır
buğusunda bir görünür bir kaybolur
hayalimle çizdiğim siyahlara asılı gölgen



gece göğsünden vurulur parmaklarımın boğumunda
bir mumluk devrim aydınlığa gebedir odamda
ıslanır karabahtım
yanar avuçlarım

yüksünmem seni özlemekten
bir ayrılık daha kaldıramam halbuki
telaşla yakılan bir sigarayla
çekiliverirsin ciğerlerimde

haberin yok oysa benden
sen de yoksun


hatırladıkça sözlerini
boğarım karanlığı aydınlığında

herkesin yalnızlık bildiğine
sessizce seni mıhlarım

yurdum olur sabaha en yakın yer
her seferde bir adım daha uzanırım

hiç gelmezsin
hiçde gitmezsin katran karası hasretlerimden


çaldığım her kapıdan sen çık isterim
her ruyada yarada olsan sana uyumak
bir ıslıkta olsa duymak sesini
yeterde artar bile bu belalı ıssızlığıma


diyemem yinede beni sev diye
canını umutsuzluğumla kalabalıklaştıramam


bu sırtında yağmuru taşıyan bulutlar
bilirler nasıl davetkardır sevdam sana

ben sana benle ceza veremem
iliklerinde kan yerine ben dolaşacak olsam
sana kendimle kem bir can veremem
beni sev diyemem


diyemem...





//GG




...