Geceyi yaşıyorum gün ortasında
Yanık tenim artık daha da esmer
Burnumda tüten tütünümken sen
Şimdi diyorsun ki
Tiryakim olma lütfen
Oynaştın çocuk yanıma
Yüreğimle kaynaştın
Serbestçe dolaşırken damarlarımda
İnan ki ben sana çok alışmışım
Buraya kadarmış derken kelimeler
Meğer en dipten vururmuş depremler

Varlığın toprağıma harçtı
Heybetimdi gölgende dimdik duran
Yokluğunda çatlarken dudaklar
Ve öfkemi püskürürken yanardağlar
Coğrafyam şimdi paramparça
Vücudumu yutmakta dev yarıklar

Güncesi dolmamış defterim kapanırken
Hareketlenmekte yürek faylarımın zonu
Öküzün boynuzundaki dünyamı sarar
Embesil ve sefil bir korku
Her an sinek ısırığı paniğiyle
Diken üstünde titrerken dengeler
Sensiz nefes alıp vermişim
Veya ölmüşüm
Ne fark eder

Mecali tükenmiş dallarımın
Ümitlerim tel tel dökülmekte
Dün bahardı gün kışa girmiş
Erkenci karlar düşmekte basiretime
Arzular nefsimi terk ederken
Ve bir bir kararırken hayallerim
Sanırsın ki ruhum ve bedenim
Toplu intihar girişiminde

Biliyorum
Faydası yok son çırpınışların
Ömrüm hızla yol alırken menziline
Burnumda buram buram toprak kokusu
Vicdanımda
Beyhude bir yaşam sorgusu
Gözlerime inerken zifiri bir perde
Ve kıyametler koparken özümde
Anlıyorum ki artık dünyam
Renk değiştirmekte