ilk akşam serinliğinin serenatında
saçılmıştım acımda
bakımsız bir sokak arasıydı
laf olsun diye umutluydu kış
buzullara batmış yüreğimi
gidişinden kopyalamıştım...

eylül gibi olduğumu hep sakladım
çıtırtıların bittiği ilk durgunluklarda
doğa evrenin gözlerini ovuştururken
griyle sarı arasında gidip geldiğini
dalgınlığımın...

ayağımın ucuna düşen yaprağın sesi kısık
göğsümü dalayan uzak ışıkların ardı gibi
eylül bu belalısı tüm ıslıksız dudakların
ve sen ağırlaşan düşlerimde de gitme diye
aklımdaki çiçeklerle diri tutuyorum adını...

tadını özlediğim eski bir ezgiye benziyordun
leyleklerin gidişlerine üzüldüğüm günlerden
eylül baskınıyla karıştırdım sandım
ne eylül ne ezgi ne ben ne leylekler ne sen...
ilk defa karşılaşan yalnızlığımızdın...

eve dönüş hüzünleri oluyor akşam tayınım
sensiz sapsarı ve ince bu yalnızlığı seviyorum
günboyu uyku çocukları gibi dalgın
çiçek tarhlarına dadanmış sarhoş
güz böcekleri gibi usul usul...kayboluyorum...

bozgunlar da bozulur ayrılıklarda büsbütün
bir anım ıssızlığa varanda uzaklar muştusuz kalır
senfonik tadlarla ağlaşır ağaçların sonsuz vakurluğu
yeni bir iklim olur zamanın umarsızlığını düşünmek
kara kış ayazlarında saçlarının uçlarını arıyorum...




kağan işçen...