Virgülsüz noktasız devrik cümleli türkülerim
Dil kanatır içimdeki ağıtlarım
Zemheriye karışmışken geceler
Sefil bir sessizlik sarar sarı boyalı odaları
Kırılmış çerçeveli resimlerin içine düşerken
Cam kırıklarında kalır bakışlarım
Kirpiklerimde iki damla kan donuktur ayın ışığında
Göğsümde kuruttuğum gülleri sularken gözlerim
Şafaklar uzar kalır kırmızı kuru dudaklarda

*

Suskunluklar emzirirken içimdeki hücrelerimi
Ciğerim yanıyordu her bir yazılamayan dizede
Tutkum içimde çığ yangını açarken
Rüzgarın ıslığında dağılıyordu küllerim


Eyy dizelerim..! yalnızlığım umut habercisi
Dokunamadığım duygularım dökül artık kağıtlara
Kirpiğimde durmasın artık hüzün


Bulutsuz gökyüzünde gökkuşağı çiz mesela
Gece siyah zincirlerini vurmasın artık düşlerime
Kalemlerin kırılmadığı denizlere yelken açsın kelimeler


Yetim kalmış şiirler yağarken şehirlere
Sokaklar ıslak caddeler sessiz kalacaktı belki
Ama en azından gözlerime bulut çökmeyecekti


Sağanaklarda sığındığım kayalıklarım ağlamasın
Yosun tutarken bir yanım elimde iki damla tuzlu su
Oysa aşkın mısralarıyla sardunyaları daha sulayacaktım


Sonbaharın son yaprakları avuçlarıma düşmeseydi eğer
Karları eriten kardelenli şiirler yazacaktım sayfalara
Buz tutmasaydı içimdeki kelimeler
Harfler sarkık olup delmeseydi yüreğimi
Yazacaktım işte hislerimi dizelere
Bir ben bir bu şehir şiirsizdik işte bu gece…..