Yüreğimde ateş
Yüreğimde kor
Sevdalındım senin bugüne kadar
Velev ki aşığım sana
Yüreğim aşkınla çarpar
Yanlız Karagümrük yanmıyor artık sende
Sen bugün hepten yangın yerisin
İstanbul...

Kibritsiz
Korsuz
Külsüz...
İçten içe tutuşurken
Alevsiz yangınında yandım
Istanbul...

Artık başka türlü tanır gibiyim seni
Adımlarken toprak diye tenini
Her anında bir tat
Her karende bir vuslat yaşadım
Istanbul...

Boğazdı benim sendeki ilk sevdam
Meğer ki haliçte yüzermiş gönül teknelerim
Fatihte foraymış yelkenlerim
Ve
Canımın can bulduğu an

Ey Can! ...

Istanbulla noktayı koyarken özlemlerime
tutarken sıcak ellerinden
Güneş tepeden kâinata
Sen yeditepeden Istanbula uçurumlar gibi dik bakarken
En şanslı gecesini yaşamış olmalıydı Ay
Eğer yaşasaydık günden sonra geceyi
Ay görseydi,ayparçası çehreni
Islak gözlerle bakakalırdı
Hilâli bile kıskanırdı sendeki ince beli
Ayaklarına düşürürken oynaştığı zühreyi

Kükreyen vapurlarla, saçlarından geçerken rüzgâr
Gözlerim gözlerinde
İki damla gözyaşınla acılarımın çiçeğini sularken sen
Bedenin sirrus saçaktı bana
Mermerşahi perde kalkarken aradan
Seninle kucaklaştık can
Dolduk, taştık seninle o an
Tenlerde yürekler yandı
Çok şeyler aştık seninle
Istanbul bile dardı
Ağır gelen birşeyler vardı
Ağırdan da ağırdı, batmanlarca ağır
Ellerinden çözerken ellerimi
İkiye böldüm kendimi
Sol yanım kaldı sende
Sağ yanım sızım sızım
Bende kalan
Sonsuzlukta sürüklenen boş bir beden
Ve
Ellerimle sıkıştırdığım
Kafamdaki SENSİZ sen!...

(Şubat 1989 Küçükyalı/İST.)


Şükrü Aktaş