öyle sanıyordum ki
gecenin kanatları altında
bir daha uçamayacağım
bütün ihtimalleri birbirine düğümleyip
ilmeği boynuma doluyordum
sonra o boşlukta sallanırken
bozguna uğramış bir düşten uyanıyordum
ıpıslak yine yarım kalmıştım



kan ve ter
gözyaşı keder
toplasan
çarpsan yalnızlığımı yüzüme
düşündün mü ne eder



öyle sanıyordun ki
yıkılmaz ulu bir çınardım
her dalıma bastığında kırılmazdım
oysa kökleri toprak üstünde kalmış
heyula bir yıkıntının altında
nefessiz kalmıştım



gitmek lazım gelirdi böylesi durumlarda
hangi durum deme biz bizi bilirdik nasılsa
ha bir de zulasında şarap şişesi taşıyan ayyaşlar
onlar da bizdendi
eğilip ellerinden
eğilip tüm acılarını gömdükleri sakallarından
öpmek istedim
hüzne bulanmış gözlerimdeki telaşın
bir tek onlar ayırdına varmıştı



vakit bu vakit
rüzgar saçlarımı tararken
talan edilmiş duygularım
zamanın çarkında harmanlanırken
ayışığını gözlerime doldurup
günlerdir çiğnediğim beynimi
seni unutmasını beceremeyen kalbimi
satır aralarına sıkıştırıp
göçebe sevinçlerimi
dolayıp hıçkırık melodisini dilime
gidiyorum
.
.
.


Adı Günce’ydi güne geldi..Seçici kurula ve yorumlarıyla onurlandıran gönül dostlarına teşekkür eder şiirin sahibesi..