Nicedir gözlerimde taşırım hüznün kuyusunu
Yok, yok öyle sandığınız gibi aşktan meşkten değil
Yalnızlık hiç değil
İçimin sesiyle orduları deviririz
Sonbahar olmalıydı bunun nedeni
Cama vuran yağmur tanecikleri
Ve rüzgar yüreğimin ezgilerini besteleyebilseydi
Beethoven kıskanırdı.


Dalından her düşen yaprağa üzülürken
Her gün dünün müsveddesiyken
Çakan şimşekler gözlerimde bir bir patlarken
Hala terkedilmiş bir kız çocuğu gibi korkuyor oluşum
Nedendir bilemedim.


Geçen zamana mı
Kendimden eksilttiklerime mi
Sarıldığım umutları yitirişime mi
Kızgınlık ve kırgınlıklar da gelir arkasından
O’na mı kendime mi üzülecektim hiç bilemedim.


Öyle ya da böyle
İçini dağlayan buz gibi gerçekle
Bir kez daha demir alma zamanı gelmiştir
Cesaretin varsa
Bazen çaresizlikten
Bir cesede sarılırcasına
Bazen bir gün her şey değişir umuduyla
Kelimelerinle savaşırsın.



Yüzleşmeye korkarsın
Bilirsin de bilemiyorum dersin
Kurtçuk misali beynini kemirir durur düşünceler
Sonbahar ve derken kış
Upuzun ve soğuk olur geceler
Ürperir dokunamazsın.


Kefeni bir kimlik gibi üzerine giymeye çalışan
Kentlerin sessizliğinde
Gücünü aldığı kalemiyle
Söndürün artık ışıkları
Şairler yalnız ölür.