hüznüme vuran her dalganda bin hengâme
nefesine susamış hasretimin
kanmaz kanmalarına uyanırken
bozulan dengemin denkleminde
hesapsızca seni hesaplamak
……
yokluğunun yok eden sessizliğinde
hangi efkârın matemine bürünsem
pervasız pelesenk
döndükçe dilimde sen

her anlamda anlamsızlaşan
ünlemi bol heyhatlar
gün görmemiş cümleler dizilir
noktasında gözyaşlarım
kelepir hayaller, pejmurde düşler!

üstünden lokomotifler geçen köprü altlarında
can havli vaveylalar
pamuk ipliğinde direnirken hayata
avazımın yetisi torpillenmiş çığlıklar
seni sana haykırmakta!

ve sen
yine sen!...

her alaboranda bir titanik batıyor
debelendikçe dipsiz okyanusunda kulaç atıyorum
hayal bu ya...


tökezlerken ıslak zemininde teninin
vurgunlu sol yanımla sana yetiyorum
perde gerisi gizemli akşamlarda
yakalayıp alacasından şafağın
küheylan koştursam zifiriden fecre
kavrasam yelesinden
takılsa ayaklarım bozgun dizginlerine
yüzsüzce
düştüğüm yerden uyanırken hayalinle
yüz sürsem izlerine...

bitmeyen gecelerin sensiz sabahına
tane tane yıldız taşıyan
ışıyan ayın
ağarırken kopçası bozuk tan yerinden
tutam tutam gün koparsam güneşinden

doğan sen
batan sen
ah bir bilsen! ...

yokluğun
inşirahtan, miskten uzak
necisli ayrılıktan kalan
peyderpey
karabasan gibi üstüme çöreklenen
zamansız hazan!!!



Şükrü Aktaş