Tüm dünyanın yükünü omuzlamış bir kadın

Karşılıyor kırık aynadan yansıyan görüntüde beni

Kötü bir büyücünün kazanından çıkmış gibi

İnsanın içini karatan

Kasvetli bir gece kadar siyah gözleri

Sadece keder değil orada insana boğuluyormuş gibi hissettiren

O karanlıkta başka bir şeyler daha var

Kalp kıran o öfkenin altında başka bir şeyler daha gizli…


Yüzündeki acıdan tüm insanları suçlayan bir kadın

Karşılıyor kırık aynadan yansıyan görüntüde beni

Tüm insanlıkla beraber en çok da kendini suçluyor

Kayıplarından, geriye kalanından…

Sadece bir enkaza değil gözyaşları belli ki

Kırık dökük, ardında bıraktığı

Yol ayrımlarında kaybettiği

Yaşamak isteyip de yaşayamadığı her şeye…


Yüzü çizgi çizgi yaşanmışlık haykıran bir kadın

Karşılıyor kırık aynadan yansıyan görüntüde beni

Buruş buruş dudak kenarları

Öyle bir yaşanmışlık gizli ki o kıvrımlarda

Çok gülmekten değil somurtmaktan oluştuklarını haykırıyorlar

Karabasan gibi çökmüş geceye

İp ince bir çizgi gibi birbirine kenetlenmiş dudakları

Sancılı bir memnuniyetsizlik gizli iki dudağın birleştiği o ince çizgide


Saçlarının siyahı beyazına yenilmiş bir kadın

Karşılıyor kırık aynadan yansıyan görüntüde beni

Karanlığı parçalayan seherin parıltıları gibi

Hani yıldızlardan bir tutam serpiştirilmiş gibi

Pırıl pırıl aklar…

Bahtının karasına isyan eder gibi erkenden

Sükûnetine eşlik eder gibi sessizce belirmişler hissettirmeden


Tüm dünyanın yükünü omuzlamış

Yüzünün çizgilerindeki acıdan tüm insanları suçlayan

Yüzü çizgi çizgi yaşanmışlık haykıran

Dudakları ebedi bir sessizlik yemini etmiş

Gözleri uğursuz gece kadar derin bir kadın

Bakıyor küskün küskün kırık bir aynadan

Onu bu hale getiren ben miyim Tanrım?

Bu gördüğüm virane ben miyim?

Hangi ara miras kaldı bu derin iç sızısı bana

Nereye sakladılar Anka’ya olan inancımı?

Yandım işte;

Küllerimden yeniden doğmam gerekmiyor mu?


YAMAK’DAN:)