1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1254
Okunma
rüzgar ney sesi gibi yalnızlığı fısıldıyor kulağıma
gecenin karanlığı değil ruhuma sızan
yalnızlığımın karanlığı besbelli...
epeydir varolan
katmerli yaralar ruhuma açılan
ve o sessizlikte sesimdir kaybolan
biçare bir nefes boşlukta kalan
yalnızlığımın şahidi ne kaldı?
belki bu dört duvar,
eskimiş kitaplar,
ya da gönderilmemiş mektuplar...
hepsi buram buram yalnızlık kokan
bir deste mektup benden arda kalan.
belki bir de
sesini kaybetmiş nefesimin buğusu
pencere camında oluşan
üzerine karalanmış birkaç cümle
dokunuşlarımdan armağan.
bir küçük vedadır üzerinde okunan:
"hoşçakal,yüreğime dokunan"
"hoşçakal,asla benim olmayan..."
YAMAK’DAN:)
5.0
100% (1)
Cevap Yaz