’Sevgi belki yarına nasıl baktığımız
Belki yarın yaşayacağımız bugünü nefeslerken
Dünü taşımamızdır, yüreğimizde...’

Asın beni, şiirlerden kurulu darağaçlarına
Direnirsen namerdim
Boynum kıldan ince
Yirmi dokuz harf yetmez ki
Derdimi satırlara dökmeye

Göğsüme kızgın şişlerle yazdığım
İzi derin bir cümledir
Kendimden uzaklaşıp yüreğine sığınmak

Haykırışlarım, lâl olmuş dilimden
Dökülürken ellerine
Yazdığım şiirler, yenilgiyi kabul etmektir
Kara gözlerinin elifine

Gözlerime mil çekin
Dönüp bakarsam yüreğinde sevgi taşımayan
Umarsız insanlara
Varsın görmesin gözüm
Gökyüzünün mavisini
Çiçeğin pembesini

Yeter ki gül kokulu seher yelleri okşasın
Ayaz vurgunu yüzümü

Kurşun damlatın kulaklarıma
Esrik bir kahkaha alırsa aklımı başımdan
Değmesin, sevgilinin sesinden başka ses
Gizlensin hasret yüklü şarkılar
En derinlere

Ayaklarıma prangalar vurun
Gidersem halden bilmez vefasıza
Ve dalarsam balçıklarla kirlenmiş
Anlamsız sokaklara
Varsın dağlasın yüreğimi
Sevgilinin hasreti
Razıyım gülistan da gül koklamasam da

Kırmayın prangaları
Hak ettiysem sevgisiz yaşamayı

Kelepçeleyin ellerimi
Bağlayın kollarımı
Uzanırsam başka çiçeklere
Penceremde dururken menekşem
Ve gidersem başka renk saçları okşamaya
Yalancı gözlerin yaşlarını silersem

Kırılsın ellerim
Anlamsız, günahkar ve utanmaz gülüşleri alkışlarsam

’Sevgi belki yarına nasıl baktığımızdır’
Belki de yüreğimizde dünü taşımak
Gözlerinde saklamak saf, duru duyguları
Ve ağlamamak
Akmaması için gözyaşlarının

SEVGİ,
Belki de vazgeçmektir kendinden...