İmge imiş bu devirde şairlerin sermayesi
Cahilliğim kaleme yük; mürekkebi akmaz oldu
Dizelerim bir revirde; hiç soran yok "neyin nesi?"
Izdırabım hayli büyük; dostum dönüp bakmaz oldu

Az kelamla anlatırken söz sultanı meramını
Kim dinler ki derbederin derde dair dıramını
Âh çekerek seyrederim şuârânın bayramını
Kara bahtım sanki sülük; sarılmaktan bıkmaz oldu.

Bir zamanlar lügat cömert, hece’m bire bin verirdi
Rüyalara yelken açsam ilham yoldan çevirirdi
Zaptı ele zor kalemim dağı deler devirirdi
Şimdi artık boynu bükük; engelleri yıkmaz oldu.

Heybemdeki hece’lerim günden güne pas tutuyor
Onca paye, bunca övgü boyun bükmüş yas tutuyor
Anladım ki düşenleri ilham bile unutuyor
El uzattım itti sözlük; el uzatıp sıkmaz oldu.

Çırpındıkça batıyorum "betimleme" denen ağa
Zâr etmekle geçmez ömür boyun eğmek gerek çağa
Dem kıdemi sökme demi; kazma vurmak abes dağa
Sarpa sarmış dünkü düzlük; ayak yorgun, çıkmaz oldu.

Mecit AKTÜRK